On Women’s Football Tour

Where to begin with Carli Lloyd? Better yet—start with gold. Carli Gold. The woman who fired the United States to the top of the world three times. Olympic gold in 2008, scoring the winning goal against Brazil in extra time. Olympic gold in 2012, two goals in the final against Japan at Wembley. And that second gold—it was personal. Because just a year before, in 2011, she stood in another final against Japan. She missed a penalty. A nation fell silent. But Carli didn’t stay down. She came back. Harder. Stronger. Two goals in the 2012 final. Redemption, not revenge. Precision, not panic. Champions make statements—Carli made hers with boots and fire. And then… 2015. Canada. What she did that summer was nothing short of Maradona in ‘86. She didn’t just play the tournament— She became the tournament. A hat-trick in the final against Japan. All in the first sixteen minutes. One of those goals? A lob from midfield. Who does that? Carli Lloyd does. And the first person to reach her after...

  Team / Club Country Years Matches Played Clean Sheets Malmö FF Sweden 2001–2003 Unknown Unknown Linköpings FC Sweden 2004–2008 Unknown Unknown Kopparbergs/Göteborg FC Sweden 2009–2010 43 21 Kristianstads DFF Sweden 2011–2014 74 Unknown Chelsea FC Women England 2015–2019 45 (WSL only) 22 VfL Wolfsburg Germany 2019–2020 17 11 Atlético Madrid Spain 2020–2022 21 8 Djurgårdens IF Sweden 2022–2023 12 ...

  Onbemind in eigen land, maar... Ze hoeven haar naam niet te scanderen in volle stadions. Ze zal er niet om malen. Marijke Callebaut weet wat ze waard is. Ze heeft het mogen horen in een buitenlandse taal, waar ze haar wel zagen. Waar ze haar spel niet vergeleken met anderen, maar op zichzelf beoordeelden. In België bleef ze jarenlang onder de radar. Geen grote interviews, geen heldenstatus. Terwijl ze intussen titels speelde in Stockholm. Terwijl ze de Damallsvenskan als haar thuis begon te beschouwen. Terwijl Zweedse coaches fluisterden dat het nationale team misschien wel iets gemist had. Onbemind in eigen land. Maar wél erkend in het noorden. Zoals Luc Nilis met zijn fluwelen trap het publiek van PSV liet dromen, zo bracht Marijke rust in de verdediging van Hammarby en Djurgardens. Geen spektakel. Geen quotes voor de krant. Alleen de stilte van correct positioneren. De eenvoud van goed voetballen. Ze keerde terug, op haar eigen ritme. Anderlecht. Club Brugge. En weer Aals...

 De Duitse voetbalbond DFB heeft een recordpremie van 120.000 Euro per speelster uitgeloofd indien de Frauen  Mansschaft deze zomer in Zwitserland Europees kampioen wordt.  Vanaf de kwartfinales ontvangen de voethalsters zogenaamde "prestatiebonussen: Voor het bereiken van de Kwartfinale : 45000 Euro Halve Finale: 65000 Finale: 90000 Titel 12000 Tijdens het vorige EK in Engeland bedroeg het totale prijzengeld nog 60000 Euro. "We willen in heel Europa de nieuwe standaard zetten in het vrouwenvoetbal." Laat DFB voorzitter Bernd Neuendorf in een  verklaring  weten. Duitsland speelt op het EK tegen Polen, Denemarken en Zweden. Giulia Gwinn De speelster van het jaar in Duitsland

  Wanneer we het hebben over legendes in de sport, denken velen aan namen als Pelé, Michael Jordan of Serena Williams. Maar wie écht het vrouwenvoetbal op de wereldkaart zette? Mia Hamm. Ze was meer dan een voetballer. Ze was een revolutie in een shirt met rugnummer 9. Een meisje tussen de jongens Mia Hamm werd geboren in Alabama, groeide op in een militair gezin, en begon met voetballen tussen de jongens. In een tijd waarin meisjes nauwelijks meededen, viel haar talent al snel op. Op haar vijftiende debuteerde ze voor het Amerikaanse nationale elftal – een record dat toen ongekend was. Vanaf dat moment begon de opmars van een icoon. De opkomst van een superster Met haar kenmerkende snelheid, techniek en ijzersterke mentaliteit groeide Hamm uit tot het gezicht van het Amerikaanse vrouwenvoetbal. Ze won alles wat er te winnen viel: Wereldkampioen in 1991 en 1999 Olympisch goud in 1996 en 2004 En jarenlang recordhoudster met 158 interlanddoelpunten Toch ging het nooit alleen om haa...

  Nathalie Björn's presence is becoming a major talking point for Chelsea. When she’s on the pitch, Chelsea’s defensive structure looks far more organized, composed, and connected. The stat that they've only conceded 6 goals with her playing compared to a noticeable drop-off in solidity without her underlines her value. Björn brings: Calm distribution under pressure Strong positional awareness, often reading danger early Leadership qualities, even though she’s a newer arrival Versatility, able to step into midfield if needed Chelsea’s defense has looked exposed without her, particularly in transition and when playing out from the back. Her ability to read the game and offer an outlet takes pressure off players like Bright and Bronze. Defensive Performance With Nathalie Björn FA Women's Super League ( WSL): Matches Played: 12 Goals Conceded: 3 Clean Sheets: 8 Goals Conceded per 90 Minutes: 0.35 Clean Sheet Percentage: 67% Minutes per Goal Conceded: 254 minutes UEFA Women...

She’s not the one whose name is on festival shirts. Not the one who goes viral after a backheel or a crunching tackle. No noise. No drama. But if you look closely, you’ll see it: Jonna is always there. Champion with Linköping, before Sweden fully realised they had someone who always delivered. Then came Chelsea, where the accent was different and the scepticism louder than the wind. “Another foreigner… is she really needed?” It was Everton. It was tough. But Hedvig saved a penalty. And Jonna— Jonna scored with minutes to spare. The stadium erupted. No more words needed. She won everything there was to win. FA Cup. FAWSL titles. No headlines, just medals. No soundbites, just applause from her team. And then— back to Sweden. Not to slow down. But to build something. Hammarby, sleeping giant in green, woke up again. First title since the ’90s. The double. A team full of belief. A crowd full of hope. And there was Jonna. Always there. I was there that day...

 Ze kijkt niet, maar weet. De bal ligt aan haar voet zoals een bloem in de hand van een danseres. Een vlaag van het zuiden trekt over het veld, vol schijn en zon en dreiging. Alexia danst niet om het dansen. Ze misleidt. Niet voor de show, maar om ruimte te maken voor schoonheid. Een schouder, een heup, een stap die geen stap is – de tegenstander zweeft al het verkeerde pad op voor ze zelf beseft wat er gebeurde. Ze speelt met tegenstand zoals flamenco speelt met stilte. Met precisie. Met vuur. En dan, wanneer het nodig is, als een dolk onder de cape van de stier, komt het schot. Links. Hard. Genadeloos. El Matador , zeggen ze. Omdat ze mensen doet juichen, en tegelijk tegenstanders doet bevriezen. Omdat ze goals maakt die je nog hoort dagen later, zoals een echo van la Furia Roja zelf. Ze is geen klassieke spits, maar niemand vergeet haar cijfers. Ze is middenvelder, ja, maar met het instinct van een roofdier. Ze leest ruimtes als een dichter een regel – ...

  It wasn’t a match, nor a medal ceremony. It was something quieter — almost fleeting. A photo. Lina Hurtig next to Hanna Ljungberg. And yet, it felt monumental. Because sometimes the most powerful moments in football happen away from the pitch. When a rising star stands beside a legend, and something unspoken passes between them. Not a word, just legacy recognizing its reflection. Hanna Ljungberg didn’t just inspire a generation. She built the stage they now perform on. Players like Lina grew up in a footballing world shaped by Hanna’s vision, courage, and brilliance. You can see it in their play — the power, the purpose, the poetry in motion. Sweden is still reaping the harvest of what Hanna once sowed. That kind of influence can’t be measured in caps or goals. It lives on in every fearless run, every impossible strike, every girl who dares to believe she can be the best. Give that woman a statue. Not just for what she did, but for what she made possible.

Some icons don’t just win trophies — they win hearts, quietly, fiercely, across borders. Ali Krieger didn’t just arrive in Europe as a player. She arrived as a force, a symbol of pride, and a foundation for her team. From Frankfurt’s elegance to Tyresö’s ambition, Ali was more than just a defender. She was a protector, not just of her goal, but of a generation of women who believed in the strength of unity. With every challenge on the field, she carried the weight of the USWNT legacy — reminding us all that the spirit of a champion is forged not only in victories, but in resilience, grace, and unyielding loyalty. And even at 39, Ali proved that age is but a number, leading her team to an NWSL championship. At an age when many athletes slow down, she showed us that the heart of a champion only grows stronger with time. This ode belongs in the chapter of icons. Because Ali Krieger didn’t simply play for the USWNT; she played for all of us who believe that greatness is built through ...

 Pernille Harder has now won 10! league titles in a row! 1 with Linkoping FC, 4 with VFL Wolfsburg, 3 with Chelsea FC and now 2 with FC Bayern Munich!

Calm in the storm, powerful in silence — you let your feet speak and your heart guide. From Belgium to Germany, to England, your journey shows the strength of patience and persistence. A true midfielder — steady, smart, and endlessly brave. Wishing you a birthday as composed and inspiring as every match you command. Keep shining, Justine — the game is better with you in it.

 In Frankrijk zijn de prijzen uitgereikt voor de speelsters, coaches en referees van het jaar de LFFP Trophees. Hier een overzicht van de laureaten: Speelster van het jaar:  Clara Mateo Clara Mateo Trainster van het jaar  Sandrine Soubreyand Sandrine Soubreyand Keepster van het jaar Christiane Endler Christiane Endler Rookie van het jaar Tara Elimbi Gilbert Doelpunt van het Seizoen Manon Uffren Referee en assistent referee van het jaar Alexandra Collin en Clementine Dubreil Een, speciale award voor de loopbaan was er voor Gaetane Thiney Gaetane Thiney Ook in D2 werden prijzen uitgedeeld: Maeva Salomon werd speelster van hetb jaar, Blandine Joly keepster en Sarah M'barek keepster van het jaar.

 For Hedvig – on your special day There are moments we never forget. A quiet word in the Algarve sun. A smile that said, "Don't worry. I’m not done yet." You guarded more than just the goal — you guarded dreams, you gave peace when the world was loud. Hedvig, you are not just a legend. You are a lighthouse — steady, strong, and endlessly kind. Happy Birthday. Today, like every day, I am grateful for the paths that crossed, and for the trust you gave so freely. You will always be one of the bravest hearts I know.

 Sara Gama - La Leggenda di Torino Nel cuore di Torino, dove la città respira in bianco e nero, C'era una donna, forte, determinata, mai un passo sbagliato. Con ogni palla che i suoi piedi toccavano, con ogni corsa che faceva, Cresceva la città, il calcio, il suo nome non sarà mai dimenticato. Sul campo, una capitana con una visione così acuta, Guidava il suo paese, con orgoglio, passione, onore. Dai suoi primi passi fino al suo ultimo saluto, Sara Gama, una leggenda, che a Torino radici ha piantato. Dai verdi campi d'Italia fino alla scena mondiale, I suoi piedi portavano sogni, la sua anima era sempre intera. Le Azzurre, i suoi colori, il suo orgoglio, la sua battaglia, La sua eredità vive ancora, in ogni fase del tempo. Torino sussurrerà il suo nome nel vento, Ogni angolo, ogni strada, il suo spirito lì dentro. Una pioniera, un simbolo di speranza e di forza, Sara Gama, nel nostro cuore, per sempre una fiamma che resta.

 Hope Solo and Carli Lloyd. Two souls who together conquered the world of women’s football, an indelible duo, unforgettable in every way. It was in 2008, in that fiery Olympic final against the "slightly too confident" Brazilians, that they began to weave their magic. Carli, the dreamer with a heart full of passion, scored the goal that led them to victory. But it was Hope, the wall at the back, whose undeniable saves immortalized her name as the unshakable guardian of the Americans. Four years later, in London, it was again Carli who became the heroine, scoring two goals in the final against Japan—a beautiful revenge for the pain of the lost 2011 World Cup final. And, of course, Hope’s unforgettable saves, always on her post, always the quiet force holding her team together. Then, 2015. The World Cup final. It was Carli who carried her country on her shoulders, her legendary hat-trick in the final a moment of pure magic, an iconic moment that entered history just as Diego Ma...

Before Marta became a global icon, she found a guide in Hanna Ljungberg — Sweden’s fearless heart. Hanna wasn’t just a star; she was a force of quiet leadership, a protector, and a beacon of professionalism. In Hanna, Marta found strength. In Marta, Hanna found renewal. Their connection wasn’t just about football  it was about trust, resilience, and building a future. It all started with Hanna — the anchor, the leader, the quiet hero whose impact would ripple across generations. Hanna Ljungberg didn’t just play — she lifted others. She gave Marta a safe place to dream louder, run faster, reach higher. Their connection: a tribute to the silent power of leadership and the beauty of belief.

 A pillar of strength, intelligence, and grace on the pitch — your career is a blueprint for leadership and resilience. From Arsenal to Chelsea, from England to the world stage, you showed that true greatness lies in calmness, courage, and character. Wishing you a day as inspiring as the legacy you've built — thank you for being a role model, both on and off the field.

 Speed, flair, and fearless creativity — you light up the pitch every time you play. From Birmingham to Manchester, from City to Liverpool, your journey shows that passion and perseverance always find a way forward. Wishing you a birthday as bright and full of energy as your runs down the wing. Keep inspiring with every step, every move, every dream.

  Soms wint het hart alsnog Renée Slegers weet hoe het voelt om te verliezen. Blessures haalden haar droom als speelster onderuit. Maar ze gaf nooit op. Ze vond een nieuwe weg, en vandaag staat ze daar: als hoofdcoach van Arsenal, op weg naar de UWCL-finale. Wat haar ooit werd afgepakt, heeft ze zichzelf teruggegeven — met geduld, kracht en liefde voor het spel. En ze is niet alleen. Ook Janneke Bijl moest veel te vroeg afscheid nemen van haar carrière als speelster. Maar haar verhaal is nog niet voorbij. Als assistent-coach van Oranje begint ze aan een beloftevolle reis. Met Renée als voorbeeld weet ze: het kan. De droom leeft verder, soms in een andere vorm, maar met evenveel vuur. Ga ervoor, Janneke. Soms wint het hart alsnog. Renee Slegers Janneke Bijl

  Some players win titles. Others win respect. Glódís Perla Víggósdóttir wins both – time and time again. Since 2012, she has missed barely fifteen matches. Fifteen, across more than a decade of top-level football. Injuries, fatigue, setbacks? She knows them, but they don't defeat her. Glódís embodies the spirit of the Vikings: not someone who is never struck, but someone who never breaks. After early success in Iceland, she moved to Sweden at a young age. At Eskilstuna United, she didn’t just become a starter; she became the backbone of one of the club’s most memorable seasons. When the top clubs came calling, she joined Rosengård – a place where you only survive if you can meet the highest standards week after week. And once again, she became a champion. And once again, she stood tall. The move to Bayern Munich felt natural, but nothing is ever guaranteed in Bavaria. You have to earn your place. You have to prove you are a champion, not just want to be one. Glódís did just that. ...

 Voormalig Anderlecht doelvrouw Doris Bacic heeft met Napoli een belangrijke stap richting behoud in de serie A gezet. Sampdoria werd met 2-1 verslagen. Waardoor de ploeg uit Genua nu zeker achter zich wordt gehouden. De barage is dus binnen.

 Bayern München is voor de zesde keer, de derde keer op rij kampioen van Duitsland geworden. In een seizoen waar ze heer en meester waren werd vandaag SC Freiburg met 3-1 verslagen. Doelpunten van: Lea Schuller, een herboren Pernille Harder die dit seizoen als vanouds schittert en de onvermoeibare Glodis Perla Viggosdottir. Bayern aan het feest, even maar want donderdag wacht al de DFB Pokal Finale tegen Werder Bremen.

 De rode kaart voor Stefania Vatafu in de bekerfinale veroorzaakte al veel verontwaardiging. Nu blijkt dat er géén schorsing volgt. Dat kan maar twee dingen betekenen: Ofwel geeft men toe dat de scheidsrechter fout zat, Ofwel klopt er iets niet aan het reglement. Beide conclusies zijn even pijnlijk. Een speelster die jarenlang het Belgische vrouwenvoetbal mee groot heeft gemaakt, wordt in de belangrijkste wedstrijd van het seizoen onterecht uitgesloten. Zonder VAR. Zonder correctie. Met alle gevolgen voor haar, haar ploeg, en het imago van de competitie. Dat er achteraf geen sanctie komt, verandert niets meer aan het geleden onrecht tijdens de wedstrijd zelf. Een finale moet beslist worden door de spelers, niet door een verkeerde inschatting. En als het fout gaat, hoort daar verantwoordelijkheid bij.

  RSC ANDERLECHT CARDS 2024-2025 Hanna Ljungberg Matchworn jersey Hanna Ljungberg  Matchworn jersey

  A true warrior of the left flank — your heart, your speed, and your fighting spirit inspired a generation. From Sweden to the world, you showed that leadership is built on courage, and that kindness off the pitch is just as powerful as strength on it. Wishing you a beautiful birthday, Sara, filled with the same joy and energy you always brought to the game

 In 1992 schonk Ronald Koeman Barcelona de felbegeerde Europa Cup I, met één verwoestende vrije trap die een generatie definieerde. Geen paniek, geen krachttoer — pure koelbloedigheid en precisie. Vandaag draagt Dominique Janssen die geest verder. Een verdediger die het spel leest als een schaakmeester, die rust brengt waar anderen nervositeit voelen. En die, net als Koeman, een vrije trap kan nemen alsof ze de loop van een toernooi in haar voet heeft. Ze verdedigt met verstand, ze speelt uit met beleid. Dominique Janssen is niet de schreeuwlelijk of de tacklespecialist – ze is de denker, de bouwer. Een centrale verdediger die haar lijnen uitzet zoals een schaakgrootmeester zijn stukken plaatst: bedachtzaam, precies, met een plan. En dan is er nog haar traptechniek. Wie Man, United of de Oranje Leeuwinnen volgt, weet dat Dominique af en toe een vrije trap opeist. Niet altijd luidruchtig, niet altijd met tromgeroffel aangekondigd – maar als ze er staat, weet je: dit kan iets worden...

 From the cold reaches of Scandinavia to the sun-drenched fields of Italy, Janni Arnth has left her mark on every pitch she stepped onto. As the living embodiment of the "Danish Dynamite," she not only shone on the field but also off it, inspiring both her teammates and fans. Her career is one of dedication, courage, and an unwavering will to push women's football to new heights. With Linköping as her home for much of her career, Janni became not only a star in the Damallsvenskan but also a symbol of resilience. Her time at the club was marked by her unparalleled commitment. Under her leadership, Linköping was always strong, and her ability to perform in crucial moments – from her ice-cold penalties to her commanding defense – was a source of pride for the club and its supporters. But Arnth's influence went far beyond just winning matches. Her connection with the fans was special, deeply rooted. She was more than just a player; she was a role model. In 2013, during...

 Am 1. Mai , beim Finale des DFB-Pokals der Frauen im RheinEnergieStadion in Köln, wird Annike Krahn den Pokal ins Stadion tragen. Eine Ehre für eine Spielerin, die über Jahre hinweg das Rückgrat des deutschen Frauenfußballs bildete – und nun sinnbildlich für Kontinuität und Wertschätzung steht. Krahn, Champions-League-Siegerin mit Duisburg, Europameisterin, Olympiasiegerin… eine beeindruckende Karriere. Doch vielleicht ist es ihre ruhige Stärke, ihre Verlässlichkeit ohne großes Aufheben, die sie am meisten auszeichnete. Auch nach ihrer aktiven Laufbahn engagiert sie sich weiter für den Frauenfußball – als DFB-Botschafterin, Mentorin und Vorbild. Indem man ihr am 1. Mai die Aufgabe überträgt, den Pokal zu tragen, ehrt man nicht nur eine verdiente Nationalspielerin, sondern auch eine Generation, die das Fundament für den heutigen Erfolg gelegt hat. Eine Frau, die immer getragen hat. Jetzt trägt sie wieder. Krahnig und stark.