Carli Lloyd (Carli Gold) The Final Belongs to Her

Where to begin with Carli Lloyd? Better yet—start with gold. Carli Gold. The woman who fired the United States to the top of the world three times. Olympic gold in 2008, scoring the winning goal against Brazil in extra time. Olympic gold in 2012, two goals in the final against Japan at Wembley. And that second gold—it was personal. Because just a year before, in 2011, she stood in another final against Japan. She missed a penalty. A nation fell silent. But Carli didn’t stay down. She came back. Harder. Stronger. Two goals in the 2012 final. Redemption, not revenge. Precision, not panic. Champions make statements—Carli made hers with boots and fire. And then… 2015. Canada. What she did that summer was nothing short of Maradona in ‘86. She didn’t just play the tournament— She became the tournament. A hat-trick in the final against Japan. All in the first sixteen minutes. One of those goals? A lob from midfield. Who does that? Carli Lloyd does. And the first person to reach her after that goal? Hope Solo. The goalkeeper. She must’ve sprinted sixty meters just to get there first. Not because she had to— But because she understood. This was Carli’s moment. And if anyone deserved it, it was her. That embrace? Iconic. Two warriors who had lost together, fought together, and were now winning together. No words. Just instinct, and the weight of history shared. Carli Lloyd didn’t start her career with the spotlight. She wasn’t the flashy prodigy. She had to earn it. Every minute. Every call-up. Every trophy. She didn’t ask for respect—she demanded it, and commanded it. Those World Player of the Year trophies in 2015 and 2016? They weren’t handed to her. They were carved by effort, by grit, by moments no one else dared to own. And even after retirement, she’s not done. She’s now part-owner of Gotham FC, the club where she once wrote history. And she’s still fighting— For equality. For recognition. For the next generation. Carli Lloyd remains a fighter. Not for applause, but for progress. Gold was just the beginning. But her friendship with Hope? That’s a gold of a different kind.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Standard Fémina bloedt – en het Belgische vrouwenvoetbal kijkt toe

Afbeelding
 Standard Fémina bloedt – en het Belgische vrouwenvoetbal kijkt toe Bij Standard Fémina is het vijf voor twaalf. Misschien zelfs al later. Wat ooit een bastion was van vrouwenvoetbal in België, brokkelt in razend tempo af. Meerdere speelsters vertrokken. Jong talent zoekt elders zekerheid. Geen enkele inkomende versterking. De zaalvoetbalploeg opgedoekt. En nu ook nog: de hoofdtrainer overgeplaatst naar de beloften bij de mannen. Voor wie het nog niet begrepen had: het vrouwenvoetbal is géén prioriteit meer in Luik. De supporters – zij die trouw de wedstrijden volgden, die zich verbonden voelden met de club die geschiedenis schreef – worden ongerust. Terecht. Want ze verdienen meer dan stilte. Meer dan achterkamertjes. Meer dan afbouw. Ze verdienen respect. En antwoorden. De KBVB? Die blijft op de achtergrond. Maar zij heeft wél een hefboom: de openstaande schuldendossiers van Standard. Tot nu toe werd daar niet moeilijk over gedaan. Maar wat als dat verandert? Als de bond eindelij...
Meer lezen

Ode aan Janice Cayman De Stilte met de Grootste Echo

Afbeelding
 Ze draagt geen flitsende woorden. Geen grote gebaren. Maar wat Janice Cayman wél draagt, is gewicht – het gewicht van meer dan 150 interlands, van titels over heel Europa, van verantwoordelijkheid zonder schijnwerpers. Haar verhaal begint niet in Lyon of Madrid. Het begint in Tienen. Waar ze kampioen werd met de lokale trots. Waar het vuur ontstond. Daar werd de basis gelegd voor een carrière die landsgrenzen zou overschrijden – in klasse, in consistentie, in kracht. Janice is de Belgische recordinternational. Niet zomaar door er telkens bij te zijn, maar door altijd beschikbaar te blijven. Onvermoeibaar. Meedraaiend in generaties die kwamen en gingen, terwijl zij de constante bleef. Ze werd kampioen in Frankrijk met Lyon. Wist wat winnen was in de Champions League. Verdedigde met trots de kleuren van Juvisy, Montpellier, OL,  En dit seizoen nog, op 35-jarige leeftijd, droeg ze het shirt van Leicester City in de FA Women’s Super League – waar ze genomineerd werd voor Goal ...
Meer lezen

Always There Jonna Andersson

Afbeelding
She’s not the one whose name is on festival shirts. Not the one who goes viral after a backheel or a crunching tackle. No noise. No drama. But if you look closely, you’ll see it: Jonna is always there. Champion with Linköping, before Sweden fully realised they had someone who always delivered. Then came Chelsea, where the accent was different and the scepticism louder than the wind. “Another foreigner… is she really needed?” It was Everton. It was tough. But Hedvig saved a penalty. And Jonna— Jonna scored with minutes to spare. The stadium erupted. No more words needed. She won everything there was to win. FA Cup. FAWSL titles. No headlines, just medals. No soundbites, just applause from her team. And then— back to Sweden. Not to slow down. But to build something. Hammarby, sleeping giant in green, woke up again. First title since the ’90s. The double. A team full of belief. A crowd full of hope. And there was Jonna. Always there. I was there that day...
Meer lezen