"Nieuwe dromen, dezelfde passie"

 

Soms wint het hart alsnog

Renée Slegers weet hoe het voelt om te verliezen.
Blessures haalden haar droom als speelster onderuit. Maar ze gaf nooit op. Ze vond een nieuwe weg, en vandaag staat ze daar: als hoofdcoach van Arsenal, op weg naar de UWCL-finale.
Wat haar ooit werd afgepakt, heeft ze zichzelf teruggegeven — met geduld, kracht en liefde voor het spel.

En ze is niet alleen.
Ook Janneke Bijl moest veel te vroeg afscheid nemen van haar carrière als speelster. Maar haar verhaal is nog niet voorbij.
Als assistent-coach van Oranje begint ze aan een beloftevolle reis.
Met Renée als voorbeeld weet ze: het kan.
De droom leeft verder, soms in een andere vorm, maar met evenveel vuur.

Ga ervoor, Janneke.
Soms wint het hart alsnog.

Renee Slegers

Janneke Bijl


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Standard Fémina bloedt – en het Belgische vrouwenvoetbal kijkt toe

Afbeelding
 Standard Fémina bloedt – en het Belgische vrouwenvoetbal kijkt toe Bij Standard Fémina is het vijf voor twaalf. Misschien zelfs al later. Wat ooit een bastion was van vrouwenvoetbal in België, brokkelt in razend tempo af. Meerdere speelsters vertrokken. Jong talent zoekt elders zekerheid. Geen enkele inkomende versterking. De zaalvoetbalploeg opgedoekt. En nu ook nog: de hoofdtrainer overgeplaatst naar de beloften bij de mannen. Voor wie het nog niet begrepen had: het vrouwenvoetbal is géén prioriteit meer in Luik. De supporters – zij die trouw de wedstrijden volgden, die zich verbonden voelden met de club die geschiedenis schreef – worden ongerust. Terecht. Want ze verdienen meer dan stilte. Meer dan achterkamertjes. Meer dan afbouw. Ze verdienen respect. En antwoorden. De KBVB? Die blijft op de achtergrond. Maar zij heeft wél een hefboom: de openstaande schuldendossiers van Standard. Tot nu toe werd daar niet moeilijk over gedaan. Maar wat als dat verandert? Als de bond eindelij...
Meer lezen

Ode aan Janice Cayman De Stilte met de Grootste Echo

Afbeelding
 Ze draagt geen flitsende woorden. Geen grote gebaren. Maar wat Janice Cayman wél draagt, is gewicht – het gewicht van meer dan 150 interlands, van titels over heel Europa, van verantwoordelijkheid zonder schijnwerpers. Haar verhaal begint niet in Lyon of Madrid. Het begint in Tienen. Waar ze kampioen werd met de lokale trots. Waar het vuur ontstond. Daar werd de basis gelegd voor een carrière die landsgrenzen zou overschrijden – in klasse, in consistentie, in kracht. Janice is de Belgische recordinternational. Niet zomaar door er telkens bij te zijn, maar door altijd beschikbaar te blijven. Onvermoeibaar. Meedraaiend in generaties die kwamen en gingen, terwijl zij de constante bleef. Ze werd kampioen in Frankrijk met Lyon. Wist wat winnen was in de Champions League. Verdedigde met trots de kleuren van Juvisy, Montpellier, OL,  En dit seizoen nog, op 35-jarige leeftijd, droeg ze het shirt van Leicester City in de FA Women’s Super League – waar ze genomineerd werd voor Goal ...
Meer lezen

Always There Jonna Andersson

Afbeelding
She’s not the one whose name is on festival shirts. Not the one who goes viral after a backheel or a crunching tackle. No noise. No drama. But if you look closely, you’ll see it: Jonna is always there. Champion with Linköping, before Sweden fully realised they had someone who always delivered. Then came Chelsea, where the accent was different and the scepticism louder than the wind. “Another foreigner… is she really needed?” It was Everton. It was tough. But Hedvig saved a penalty. And Jonna— Jonna scored with minutes to spare. The stadium erupted. No more words needed. She won everything there was to win. FA Cup. FAWSL titles. No headlines, just medals. No soundbites, just applause from her team. And then— back to Sweden. Not to slow down. But to build something. Hammarby, sleeping giant in green, woke up again. First title since the ’90s. The double. A team full of belief. A crowd full of hope. And there was Jonna. Always there. I was there that day...
Meer lezen