Ode aan Janice Cayman De Stilte met de Grootste Echo

 Ze draagt geen flitsende woorden. Geen grote gebaren. Maar wat Janice Cayman wél draagt, is gewicht – het gewicht van meer dan 150 interlands, van titels over heel Europa, van verantwoordelijkheid zonder schijnwerpers.

Haar verhaal begint niet in Lyon of Madrid. Het begint in Tienen. Waar ze kampioen werd met de lokale trots. Waar het vuur ontstond. Daar werd de basis gelegd voor een carrière die landsgrenzen zou overschrijden – in klasse, in consistentie, in kracht.

Janice is de Belgische recordinternational. Niet zomaar door er telkens bij te zijn, maar door altijd beschikbaar te blijven. Onvermoeibaar. Meedraaiend in generaties die kwamen en gingen, terwijl zij de constante bleef.

Ze werd kampioen in Frankrijk met Lyon. Wist wat winnen was in de Champions League. Verdedigde met trots de kleuren van Juvisy, Montpellier, OL,  En dit seizoen nog, op 35-jarige leeftijd, droeg ze het shirt van Leicester City in de FA Women’s Super League – waar ze genomineerd werd voor Goal of the Season met een wereldgoal tegen Liverpool. Alsof ze wilde zeggen: “Vergeet me nog niet. Ik ben er nog. En ik bén nog.”

Voor België was ze meer dan een pion: ze was de lijm. Rechtsachter, middenveld, of zelfs voorin – Janice speelde waar ze nodig was. Zonder morren. Zonder eisen. Als een coach op het veld, als een gids voor de jongere generatie.

Ze won prijzen in vier verschillende landen. En ook thuis, in België, toonde ze wat het betekent om voor een club te strijden. Ze gaf nooit op. Ze tekende een loopbaan die – zachtjes en zonder opsmuk – een van de meest indrukwekkende uit onze sportgeschiedenis is.

Dit is geen afscheid, tenzij zij het zelf beslist. Maar het is wél een ode. Een ode aan een voetbalster die ons leerde dat je ook groots kan zijn in stilte. Dat je geen podium nodig hebt om geschiedenis te schrijven.

Dank je, Janice. Voor je kunst. Je klasse. Je kalmte.