Standard Fémina bloedt – en het Belgische vrouwenvoetbal kijkt toe

 Standard Fémina bloedt – en het Belgische vrouwenvoetbal kijkt toe

Bij Standard Fémina is het vijf voor twaalf. Misschien zelfs al later.

Wat ooit een bastion was van vrouwenvoetbal in België, brokkelt in razend tempo af.

Meerdere speelsters vertrokken.

Jong talent zoekt elders zekerheid.

Geen enkele inkomende versterking.

De zaalvoetbalploeg opgedoekt.

En nu ook nog: de hoofdtrainer overgeplaatst naar de beloften bij de mannen.

Voor wie het nog niet begrepen had: het vrouwenvoetbal is géén prioriteit meer in Luik.

De supporters – zij die trouw de wedstrijden volgden, die zich verbonden voelden met de club die geschiedenis schreef – worden ongerust. Terecht. Want ze verdienen meer dan stilte. Meer dan achterkamertjes. Meer dan afbouw.

Ze verdienen respect. En antwoorden.

De KBVB?

Die blijft op de achtergrond. Maar zij heeft wél een hefboom: de openstaande schuldendossiers van Standard. Tot nu toe werd daar niet moeilijk over gedaan. Maar wat als dat verandert? Als de bond eindelijk haar verantwoordelijkheid opneemt, niet alleen als boekhouder, maar als hoeder van het vrouwenvoetbal?

Want dit gaat allang niet meer over één club.

Dit is een alarmsignaal voor de hele Super League.

Als Standard valt, houden we amper nog een geloofwaardige topcompetitie over. De kloof tussen OHL, RSCA en Club enerzijds – en de rest – wordt onoverbrugbaar. De aantrekkelijkheid verdwijnt. Het product brokkelt af.

Tijd voor moedige keuzes. Tijd voor een nieuwe structuur. Tijd voor een nieuwe Bene League.

Laat topclubs zich meten met Ajax, Twente, PSV.

Laat andere clubs zich herbronnen in een sterke nationale reeks.

Maar blijf niet hangen in een doodlopend straatje waarin iconische clubs als Standard sterven in stilte.

Dit moment verdient visie.

Geen excuses.

Geen lauwe persberichten.

Maar een koers. En de durf om ze te volgen.