“Tussen afwezigheid en vuur: een selectie met gaten én hoop”

 

Zij die niet mee konden, maar wél meetellen

Een hulde aan de afwezigen van waarde

We kijken naar 23 namen.
Maar soms gaat het net om wie er niét op het blad staat.

Vier afwezigen vertellen het verhaal van een generatie die op de rand staat van doorbreken, maar nu noodgedwongen even moet wachten.

Féli Delacauw

Bij Hoffenheim groeit ze uit tot een moderne middenvelder: slim, technisch, en altijd vooruitdenkend.
In een selectie zonder veel creativiteit in het centrum had ze een sleutelrol kunnen spelen.
Maar haar knie spreekt nu luider dan haar voeten.
Féli blijft thuis — en toch voel je haar gemis in elke fase waar overzicht ontbreekt.

Saar Janssen

Een stille belofte, een centrale verdediger met leiderschapspotentieel.
Ze mist misschien nog ervaring, maar niet het inzicht.
Zij had rust kunnen brengen in een achterhoede die nu te vaak moet improviseren.
Ook zij wordt tegengehouden door een kniegewricht dat haar toekomst even onderbreekt.

Marie Minnaert

Een speelster die nooit veel woorden nodig had. Alleen balgevoel, inzicht en kalmte.
Haar afwezigheid is geen blessure, maar een keuze — en net daarom pijnlijk.
Want tussen al het loopvermogen en de flankrushes mis je net dat ene: controle.
Marie had die kunnen brengen. Stil. Efficiënt. Onmisbaar.

Luna Vanzeir

Geen zus van, geen hype, maar wél flair en lef.
Een speelster die op snelheid denkt, en net dat kon brengen op momenten dat het vast zit.
Haar naam ontbreekt. Maar wie echt kijkt, weet: dit soort speelsters maken het verschil.
Niet later. Nu al.

📉 De lat ligt hoger

Een exit in de groepsfase mag niet zomaar weggemoffeld worden als “ervaring opdoen”.
In 2022 haalden de Red Flames nog de kwartfinale van het EK — met leiders als De Neve, Wullaert, Deloose, en Vanmechelen die op cruciale momenten het verschil maakten.

Wie vandaag onder die lat duikt, moet erkennen wat het is:
Geen stap vooruit. Maar achteruit.

En net daarom wegen deze afwezigen zo zwaar.
Je trekt ten strijde zonder enkele van je beste wapens —
uit nood, uit blessure, of uit vergetelheid.

Dan moet je hopen dat 23 namen meer zijn dan een getal.
En dat vuur zonder zuurstof toch blijft branden.

Welma Fon.

Die naam. Die energie. Dat vuur.

Ze komt erin. 2-1 achter. Nog twintig minuten op de klok.
En je voelt het: ze denkt niet na, ze gaat.

Geen berekening. Geen aarzeling.
Gewoon: diepgaan. Jagen. Elke seconde aanvallen alsof het de laatste is.

⚡ Welma Fon is geen luxe-invaller.

Ze is een storm die je loslaat wanneer alles dreigt stil te vallen.
Ze komt niet om te doseren, maar om te ontwrichten.
Ze is dat type speelster dat met één bal, één actie, alles weer openbreekt.

En zelfs als ze het niet zelf afmaakt, sleurt ze ruimte open voor wie het wel kan.

Shari Van Belle – Onzichtbaar voor sommigen, onmisbaar voor wie kijkt

  • Speelt elke week alsof ze zich moet bewijzen — en eigenlijk… doet ze dat ook.

  • Altijd inzet, altijd beschikbaar, nooit zomaar “aanwezig”.

  • Haar seizoen was constanter, feller en scherper dan heel wat speelsters die wél naam maken op grotere affiches.


Zij die niet mee konden, maar wél meetellen

Een hulde aan de afwezigen van waarde

We kijken naar 23 namen.
Maar soms gaat het net om wie er niét op het blad staat.

Vier afwezigen vertellen het verhaal van een generatie die op de rand staat van doorbreken, maar nu noodgedwongen even moet wachten.



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Always There Jonna Andersson

Afbeelding
She’s not the one whose name is on festival shirts. Not the one who goes viral after a backheel or a crunching tackle. No noise. No drama. But if you look closely, you’ll see it: Jonna is always there. Champion with Linköping, before Sweden fully realised they had someone who always delivered. Then came Chelsea, where the accent was different and the scepticism louder than the wind. “Another foreigner… is she really needed?” It was Everton. It was tough. But Hedvig saved a penalty. And Jonna— Jonna scored with minutes to spare. The stadium erupted. No more words needed. She won everything there was to win. FA Cup. FAWSL titles. No headlines, just medals. No soundbites, just applause from her team. And then— back to Sweden. Not to slow down. But to build something. Hammarby, sleeping giant in green, woke up again. First title since the ’90s. The double. A team full of belief. A crowd full of hope. And there was Jonna. Always there. I was there that day...
Meer lezen

2 weken na de bekerfinale vrouwen alsnog consternatie

Afbeelding
 Twee weken later. Twee maten, één maatpak? De bekerfinale ligt intussen twee weken achter ons. Maar de echo blijft. Stefania Vatafu kreeg toen een rode kaart die achteraf geen schorsing opleverde. Een stille erkenning: de scheidsrechter zat fout. Toch werd net na diezelfde finale een verslag opgesteld door diezelfde scheidsrechter. En op basis daarvan kreeg Luna Vanzeir deze week wél een effectieve schorsing. Voor velen voelt dat krom. Inconsistent. Zelfs haar collega op het veld zei over de bewuste fase: "Dit is geen rood." Wat moet een speelster dan nog geloven? Wie leiding wil geven, moet ook vertrouwen opbouwen. En ja, respect voor de scheidsrechter blijft fundamenteel. Maar dat respect moet van twee kanten komen. Club YLA profiteert hier sportief van, maar valt niets te verwijten. De verantwoordelijkheid ligt elders — bij wie regels toepast, en bij wie ze opstelt. Het vrouwenvoetbal verdient duidelijke regels, empathie, en leiderschap met zelfinzicht. Niet een houding d...
Meer lezen

Norrköping and Hammarby Set Up Svenska Cupen Final

Afbeelding
The final off the Svenska Cuppen will be Norrköping versus Hammarby. Two teams with very different histories, but both now knocking loudly at the door of silverware. For IFK Norrköping, their 2–1 victory over BK Häcken was nothing short of a statement. Once seen as newcomers just happy to survive in the Damallsvenskan, Norrköping have quietly built something serious. The addition of experienced defender Jessica Wik (formerly Samuelsson) over the winter raised a few eyebrows — and expectations. Svea Rehnberg opened the scoring in the first half, and Wilma Liedhammer doubled the lead after the break. Although Felicia Schröder pulled one back late on, it wasn’t enough. Norrköping are no longer just passengers in the top flight — they’re contenders. The other semi-final was a blockbuster: reigning champions FC Rosengård away to Hammarby, themselves league champions and cup winners two years ago. Form pointed toward Hammarby, but few could have predicted the sheer dominance: 5–0. A performa...
Meer lezen