Een pleidooi voor Justine Vanhaevermaet

 

Doelpunt als 2-0 tegen Engeland. Doelpunt in Portugal. Certitude bij Everton. En nog lang niet versleten.

In het lawaai van de publieke opinie gaat het vaak over ‘de toekomst’. Over jonge benen, frisse gezichten, en de vernieuwing die moet komen. Maar soms — heel soms — vergeten we te kijken naar wie er vandaag nog altijd het verschil maakt.

Justine Vanhaevermaet hoeft zichzelf niet meer te bewijzen. En toch doet ze het.

Keer op keer. Stilletjes. Zonder bombarie.

🔴 Tegen Engeland, in Leuven, tikte ze de 2-0 binnen.

🔴 In Portugal dook ze opnieuw op het juiste moment op om te scoren.

En telkens weer dezelfde reactie bij het publiek: “Oei, speelt zij nog?”

Alsof ervaring een nadeel is geworden. Alsof 32 zijn betekent dat je enkel nog op de bank mag supporteren.

Laat ons dit even duidelijk stellen: Justine is geen overblijfsel van een vorige generatie.

Ze is een anker in het heden.

De bondscoach ziet dat ook. Hij vertrouwt op haar. En terecht.

Want wie Vanhaevermaet kent, weet: ze is een garantie op balans. Ze laat anderen beter voetballen. Ze doet het vuile werk zonder applaus. Ze loopt waar anderen blijven staan.

In Engeland, bij Everton, is ze een rots in de branding.

In het nationale team is ze een verlengstuk van het middenveld — en van het collectief geheugen.

💬 Misschien zouden we iets minder snel moeten zeggen: “Geef de jeugd een kans.”

En iets vaker: “Dank je, Justine, om te blijven geven.”

Want talent bloeit pas écht wanneer het gedragen wordt door ervaring.

En zolang Justine de bal vraagt, hem zuiver inspeelt, en opduikt in de zestien wanneer het nodig is…

is er simpelweg geen reden om haar te negeren.

🔊 Laat het haar horen. Laat haar voelen dat we haar steunen.

💙 Dank je, Justine. Je laat het nog altijd zien. En hoe.

---

Waarom zou Justine Vanhaevermaet onze Caroline Seger niet kunnen worden?

Kijk naar Zweden. Jarenlang stond daar een middenvelder die meer was dan een kapitein. Caroline Seger was het geheugen, het kompas, het ritme. Niet altijd de flitsendste op het veld, maar wel degene die alles bij elkaar hield. Die op cruciale momenten opstond. Die jongere generaties hielp groeien door zelf te blijven staan.

En nu kijk naar Justine.

Ze is 32, maar geen dag ‘versleten’.

Ze speelt op het hoogste niveau, is fysiek top, en heeft een voetballend verstand dat je niet kunt trainen — dat krijg je enkel met jaren ervaring, ontgoochelingen én comebacks.

Ze is stilaan ook één van de laatste in de kern met die brug naar het verleden. Ze weet hoe het voelde om te debuteren toen de sport nog vechtend erkenning moest krijgen. En tegelijk voelt ze de vibe van de nieuwe generatie. Dat is zeldzaam. Dat is waardevol.

⚽ Zoals Seger werd gezien als de ruggegraat van Zweden,

zo kan Justine dat voor België zijn.

Misschien moet ze de band om de arm niet eens dragen om toch leidster te zijn.

Misschien moeten we af van het idee dat ‘oud’ gelijkstaat aan ‘tijd om plaats te maken’.

Soms is blijven staan net het mooiste geschenk aan de volgende generatie.

🟡 Ze is nog niet klaar. Laat haar die rol gewoon pakken. Laat haar groeien in gezag. In vertrouwen. In dat unieke statuut dat ze zelf nooit zal opeisen, maar wél verdient.

Want waarom zou Justine Vanhaevermaet onze Caroline Seger niet kunnen worden?

Misschien…

is ze het al.