My Moments with Legends 41-50

 My Moments with Legends 41-50

Volume 41: Sara Thunebro

No Headlines. Just Excellence.

You don’t win games just by flair.
You win them by people like Sara Thunebro.

Quiet. Relentless. Smart.
She didn’t need the spotlight.
She needed a job to do —
and she did it better than most.

For years, she owned Sweden’s left side.
Not just as a defender —
but as a calm, tactical presence you could always count on.
She didn’t play for applause.
She played for results.

When I met her —
the same energy.
No fuss. No ego.
Just intensity in her eyes,
and the posture of someone who knows what it means to carry a team
without asking for thanks.

She gave everything —
at club level, in Germany, in Sweden,
and always in yellow and blue.
Olympics. World Cups. Countless battles.
And she did it all with that Thunebro consistency.

Sara Thunebro
you won’t find her in flashy montages,
but ask any teammate…
they’ll tell you:
you don’t win without a player like her.

Volume 42: Jessica Landström
Power Forward. Quiet Trailblazer.

You saw the strength first.
Broad shoulders. Brave runs. A forward built like a wall —
but with a mind sharp as glass.

Jessica Landström wasn’t just a Swedish striker.
She was a presence.
On the pitch, she fought.
In the media, she stood tall.
And for countless others, she quietly opened a door.

She played for Linköping, Djurgården, FFC Frankfurt…
And of course, she wore the yellow and blue.
At the 2011 World Cup, she was part of that fierce Sweden side that took bronze —
a team that inspired, and she…
stood unapologetically in it.

When I met her, it was in between matches,
no flash, no fuss — just Jessica.
Calm. Direct. Clear-eyed.
Exactly like she played.

She never asked to be a symbol.
She just refused to shrink —
and for many, that meant everything.

Jessica Landström —
strong in the box,
stronger in her truth.
One of the first to show:
being yourself is also a kind of victory.

Volume 43: Loes Geurts 🇳🇱

Stillness Between the Posts. The Calm in Oranje

She didn’t scream.
She didn’t fly for the cameras.
She just stood.
Always there. Always ready. Always Loes.

From Heerenveen to Göteborg.
From AZ to PSG.
From youth teams to over 100 caps for Oranje.

Loes Geurts never chased drama.
She embodied stability.
The kind of keeper who made defenders breathe easier —
and coaches sleep better.

She played in every era of Dutch women’s football.
Before the golden generation.
Through the rise.
And even into the triumph.
Her gloves were there before the medals.
And when she stepped back due to fatigue in 2017 —
she left with dignity.
But then… she came back.
Not because she had to.
Because she still wanted to be there for her team.

I met her as she’s always been:
gracious. Humble. Balanced.
A keeper not just of goals —
but of peace, memory, and presence.

Loes Geurts 
the quiet wall behind Oranje’s storm.
No drama. Just trust.

Volume 44: Manon Melis
Speed, Silence, and the Start of a Legacy.

Before Miedema.
Before Martens.
Before Oranje became European champions…
there was Manon Melis.

Fast. Clinical. Quiet.
She didn’t ask for fanfare — she just scored.
Again. And again. And again.

For years, she was the top scorer in Dutch women’s history.
An icon before the cameras noticed.
Before stadiums filled.
Before the KNVB knew what it had.

I met her after a match — still glowing, still humble.
She didn’t need to be loud to be legendary.
Her smile said enough.
She was the start.

Manon wasn’t made in an academy system.
She carved her path through pure instinct,
relentless runs, and a sharp eye for goal.
Whether it was in Sweden or the Eredivisie —
she delivered.

And maybe history won’t always shout her name…
But if you know football,
you know:

Without Melis, there is no Miedema.
Without her, Oranje doesn’t fly — it just walks.

 Manon Melis 

the lightning that cracked the sky
so others could shine in the sun.

Volume 45: Daniela Sabatino
La centravanti eterna – het Italiaanse instinct.

Ze lachte breed die avond.
In haar nette blazer.
Het leek een gewone dag.
Maar jij wist het — daar staat een goalgetter pur sang.

Daniela Sabatino.
Nooit de grootste, nooit de luidste.
Maar steeds opnieuw…
daar was ze.

Een kans. Een rebound. Een moment.
En ze maakte het af.
Want scoren?
Dat was haar taal.

Toen Italië een nieuwe lichting vormde,
bleef Sabatino altijd hangen.
Waarom?
Omdat ze bleef leveren.

Club na club.
Brescia. Milan. Sassuolo. Fiorentina.
Waar Sabatino speelde,
bleef het doelnet niet lang stil.

Ik ontmoette haar in Portugal
op een moment dat het Italiaanse team nog in opbouw was.
Maar Sabatino?
Die was al af.
Een leider zonder borst vooruit.
Een veteraan die de bus in ging met het aura van een nieuweling – nederig en licht.

Sommige spitsen leven van kracht.
Zij leefde van gevoel.

Volume 46: Jessica Samuelsson

Jessica Samuelsson – De rechterflank met een links hart.

e stond daar op dat veld in Albufeira.
En zij ook.
De regen was gevallen, de avond viel zacht.
En daar was Jessica.

Altijd beschikbaar. Altijd correct.
Altijd met die rustige, Zweedse focus.

Ze was geen schreeuwer. Geen headline-jager.
Maar wie oplette, zag een speelster die ploegen liet draaien.
Bij Linköping. Bij Arsenal. Terug in Zweden.
En bovenal bij het nationale team.
Samuelsson deed het werk dat anderen lieten liggen.

Een back die voelde als een zekerheid.
Een ploeggenoot waarop je bouwde.

 Volume 47: Katja Schroffenegger

She was one of the kindest smiles in Italian football. Katja Schroffenegger — calm, confident, and always generous with her time. I met her after a game when most players had already left, but she lingered a little longer, chatting, laughing, and making you feel welcome.

She had this quiet pride about her — not the kind that screams for attention, but one that comes from knowing where she came from and what she stood for. A proud daughter of South Tyrol, shaped by mountain winds and the echoes of alpine valleys, Katja always carried herself with the kind of grace that made you stop and pay attention.

She played in Germany, she played in Italy, she wore the Azzurre shirt — and when she wasn’t on the pitch, she made time for the people who followed her journey. When we crossed paths, she listened more than she spoke, and when she spoke, it was always with meaning. In that way, she reminded me of the old-school goalkeepers: guardians not just of the goal, but of stories.

You wouldn’t always find her in the headlines, but you’d find her in the moments that mattered. The steady hands. The lifted spirits. The respectful nods. And for me, that was more than enough.

Danke, Katja. Grazie. For the photo, the presence, and the person you are.

Volume 48: Kristine Lilly

Ze was er altijd. Daar begint het mee. Als een seizoenswind, als een zekere ster aan de hemel. Kristine Lilly speelde meer dan 350 interlands. Een cijfer dat grenst aan het onmogelijke. En toch is het niet haar meest besproken moment dat ze zo vaak op het veld stond. Het is dat ene ogenblik, die bal, die kopbal, die hoekschop.

Rose Bowl, 1999. Wereldbekerfinale. De Verenigde Staten tegen China. Verlengingen. Het is heet, broeierig, gespannen. Iedereen kent het beeld van Brandi Chastain. Maar wie het hele verhaal kent, weet: zonder Lilly, geen Brandi.

China krijgt een corner. De bal komt scherp voor. Een Chinees hoofd, een rake kopbal, Scurry kansloos… maar daar is ze: Kristine Lilly, tweede paal. Niet voor de sier. Niet toevallig. Gewoon daar waar ze moet zijn. Ze kopt de bal van de lijn. Geen paniek, geen show. Alleen focus.

Ze redt de finale. Ze redt het toernooi. Ze redt een generatie.

Toen ik haar ontmoette op het FIFA Legends-evenement in Lyon in 2019, merkte ik hoe bescheiden ze nog steeds is. Geen grootspraak. Geen verhalen die beginnen met "ik". En toch zag je het in haar ogen: zij weet wat ze betekende. Wat dat moment betekende.

Kristine Lilly is geen legende van flair. Ze is een legende van aanwezigheid. Van inzet. Van trouw. Ze was het cement tussen de sterren. De verbinding tussen generaties. Wie met haar speelde, wist dat ze op haar kon rekenen. Altijd.

En dus is dit Volume 48. Met een foto die voor mij een van de mooiste momenten vastlegt: Lilly, die signeert met een glimlach, en ik, met mijn boek, vol herinneringen aan heldinnen. Zij op haar manier, ik op de mijne.

En ergens tussen ons in, zweeft die bal nog altijd net níét over de lijn. Omdat Lilly er stond.

Volume 49- Camille Abily: Les yeux dans les bleu

Ze droeg het blauw van Frankrijk met trots.
Niet luid, niet ostentatief — maar precies zoals het moest.
In het juiste ritme.
In haar eigen stijl.

We ontmoetten elkaar op een zonnige dag aan het hotel in Montpellier, tijdens het WK van 2019.
Ik herkende haar meteen. Haar gezicht was een herinnering aan tactisch vernuft, aan jaren van nationale dienst,
aan teamspirit, nooit het hoogste woord, maar altijd op het veld wanneer je haar nodig had.

Ze had les yeux dans les bleu, ogen die iets verraadden van de kracht van die generatie.
Zij stond voor stabiliteit. Voor het besef dat je je hart voor Frankrijk ook kan tonen met rust, met overzicht.

Ik zei niet veel. Ze glimlachte. Dat was voldoende.
Een handtekening, een foto, een ogenblik dat bleef hangen als een blauw spoor in de lucht.

Soms zie je een speler en weet je:
dit was een blauwdruk van betrouwbaarheid.

Volume 50 – Hedvig Lindahl: The Calm Beyond the Crossbar

Breda, UEFA Women’s Euro 2017 – Duitsland vs. Zweden
Ze hadden nog een dag kunnen doorspelen.
Ze hadden haar nog steeds niet verslagen.

Op een zwoele Nederlandse avond stond Hedvig Lindahl daar. Koelbloedig. Standvastig. Elk schot, elke voorzet, elke rebound stierf op haar handschoenen. Het was geen toeval. Het was kunst. Het was Hedvig.

Voor mij is ze meer dan een legende. Ze is die grote zus die tussen elke lijn en elke stilte veiligheid bracht.
Ze heeft zelden geschreeuwd. Maar haar zwijgen heeft vaak de luidste boodschap gedragen: ‘Niet vandaag.’

Hedvig, je bent Volume 50 geworden. Niet door cijfers. Maar door ziel.