Imke Courtois De stem die altijd al aanwezig was

 

Imke Courtois – De stem die altijd al aanwezig was

Sommige speelsters moet je eerst zien spelen om ze te waarderen.
Bij Imke Courtois wist je het al bij het opwarmen.
Ze kwam het veld op, deed geen zotte dingen, zwaaide niet overdreven naar de tribune.
En toch voelde je het:
die gaat iets extra brengen.
Geen franje, maar impact.

Ze was nog maar 15 jaar toen ze haar opwachting maakte in de ploeg van Wezemaal.
Een meisje tussen vrouwen – en toch: ze stond er.
Met een natuurlijke rust, met voeten die vooruit dachten,
en met een hoofd dat al begreep wat het spel nodig had.

Zoals Kompany bij Anderlecht, kwam zij er op haar vijftiende in –
en ze is eigenlijk nooit meer weggegaan.
Niet uit het spel.
Niet uit de studio.
Niet uit ons hoofd.

Bij Standard Fémina werd ze het referentiepunt van een sterke generatie.
Ze was geen roeper, maar een baken.
Degelijk, aanwezig, betrouwbaar.
Je ging naar de match, en zei: “Courtois speelt, dan wordt het de moeite.”

Maar het zou onrecht doen aan haar carrière om haar alleen als speelster te omschrijven.
Want wat ze ná haar spelersloopbaan gedaan heeft, is minstens even bijzonder.

Imke groeide uit tot de meest geloofwaardige voetbalstem van het land.
Niet omdat ze het luidst schreeuwt,
maar omdat ze luistert, nadenkt, analyseert.
Ze stelt vragen die je niet meer loslaten.
Ze laat je twijfelen aan je eerste indruk.
En ze durft eerlijk te zijn, zonder cynisme.

Zelfs wie niets van vrouwenvoetbal kende, bleef hangen als zij sprak.
Omdat ze het spel uitlegde alsof ze het schilderde:
laag per laag, met nuance, met liefde.
Ze analyseert niet om te domineren,
maar om te verrijken.

En intussen bleef ze altijd mens.
Zonder kapsones. Zonder afstand.

Ik vergeet nooit dat ze me ooit uitnodigde bij haar thuis, in de buurt van Sint-Truiden.
Ze woonde toen nog bij haar moeder en stiefvader.
Een huis vol rust – en in de tuin: een mini-dierentuin.
Een shetlander, kippen, stilte.
Alsof de wereld daar even pauze nam.

Een paar uur later speelde ze tegen STVV.
Maar in mijn herinnering staat ze daar nog altijd, in die tuin,
met de glimlach van iemand die groot is zonder het van de daken te roepen.

Imke, je bent een publiekstrekker geweest.
Op je manier.
En dat is de mooiste manier.

Dank je.
Voor je spel.
Voor je stem.
Voor je nabijheid.