Desiree Van Lunteren – De Vrouw die Altijd Terugkeert

 Desiree Van Lunteren – De Vrouw die Altijd Terugkeert

Sommigen verdwijnen stilletjes.

Anderen schrijven een slothoofdstuk en leggen de pen neer.

Maar Desiree Van Lunteren?

Zij pakt die pen opnieuw vast.

Keer op keer.

Ze begon bij AZ, in een tijd waarin het vrouwenvoetbal nog vocht voor elk stukje ruimte.

Toen de club de stekker eruit trok, verhuisde ze trouw mee naar Telstar – geen stap terug, maar een stap met hart.

Daarna volgden Ajax, doelpunten, de Gouden Schoen, en een debuut in Oranje.

En dan dat ene magische jaar: 2017.

Ze stond daar, op het hoogste podium.

Europees kampioen.

Met klasse. Met lef.

Des, de rechtsback die elke meter aflegde alsof het de laatste was.

Ze trok naar het buitenland. Naar SC Freiburg in Duitsland.

Een sprong, een avontuur, en tegelijk een bewijs: “ik kan ook daar mijn mannetje staan.”

En ja hoor: ze stond er.

Ze kwam terug. Wederom naar Ajax. En later PSV.

Altijd met flair. Altijd met de blik vooruit.

Tot ze het even losliet.

Ze stopte.

Werd moeder.

En waar velen dan rust vinden, begon het bij haar opnieuw te kriebelen.

Een club met geschiedenis, net als zij: AZ Alkmaar.

De cirkel rond. Maar géén afscheidscadeau. Nee.

Een wedergeboorte.

Vandaag staat ze opnieuw in het Team of the Season (2024/25).

Niet op sentiment. Niet omdat ze “ooit goed was.”

Maar omdat ze het nu is.

Omdat ze weer die lijnen beheerst, die ploeg draagt, die duels wint.

Ze is pas 32.

Maar haar verhaal voelt als dat van een veteraan die altijd de strijd koos –

en nooit vergat waarom ze begon.

Voor haar:

Voor de comebacks.

Voor de moed.

Voor het voorbeeld dat ze is voor een nieuwe generatie.

Voor het feit dat ze nooit de makkelijkste weg koos.

Voor de liefde voor het spel.

Desiree Van Lunteren verdient een standbeeld.

Of minstens:

Een lied. Een vlag.

Een veld dat haar naam draagt.

“Ze is geen legende omdat ze ooit de top haalde,

maar omdat ze telkens terugkeerde.”