Zeven werelden, één Marta over de terugkeer van een fenomeen

 

Zeven werelden, één Marta

Een ode aan de grootheid die nooit verdwijnt

Inleiding
Er zijn speelsters die schitteren op een toernooi.
En er zijn er die toernooien laten schitteren.

Marta Vieira da Silva is geen voetnoot in de geschiedenis van het voetbal —
ze ís het hoofdstuk.
Ze laat zich niet samenvatten in cijfers, doelpunten of zelfs gouden schoenen.
Ze is een symbool. Een stem. Een storm.

In 2027 is het WK eindelijk thuis. In Brazilië.
En wie daar durft te verschijnen zonder Marta te selecteren,
die begrijpt niet wat het betekent om dit spel te leven.

Want Marta komt niet terug voor een ererondje.
Ze komt terug om af te maken wat ooit begonnen is.
En als de sterren goed staan,
dan zal ze de beker optillen zoals alleen zij dat kan:
met een verleden achter zich,
en een generatie op haar schouders.

Hoofdstuk
Een persoonlijkheid als Marta komt niet voor een afscheidstoer.
Niet voor een applauswissel in minuut 89.
Ze komt om te knallen. Om de lat te breken.
Om die beker, die haar al zo lang ontglipt, eindelijk vast te grijpen.

Marta denkt niet in "afscheid nemen".
Ze denkt in afmaken.

Zeven wereldbekers, twintig jaar verschil tussen haar eerste en haar laatste.
Maar haar vuur? Dat dooft niet.
Ze weet: als het WK in eigen land is, dan is het geen toernooi.
Het is een missie.

En dus zal ze zich nog één keer optrekken aan haar eigen legende.
Voor haar land. Voor haar zussen op de eretribune.
Voor Formiga. Voor Cristiane. Voor elk meisje dat ooit “ik wil Marta worden” zei.

En straks — als het stil wordt in het stadion,
als de wereld kijkt —
dan zal ze die beker omhoog tillen.

Niet als afscheid.
Maar als erfenis.