OH Leuven Kampioen

 De troon is veroverd: OH Leuven kampioen, Anderlecht moet in de spiegel kijken

Na acht jaar heerschappij is het dan toch gebeurd: er is eindelijk een nieuwe kampioen in het Belgische vrouwenvoetbal. OH Leuven kroont zich tot terechte titelhouder, met een volwassen en beslissende 2-0 zege in de ultieme confrontatie tegen RSC Anderlecht.

Bij paars-wit blijft het onrustig. Zonder Laura De Neve ontbreekt het aan leiderschap en richting. Coach Plieg oogt stuurloos in de grote momenten. Het vertrek van topschutter Amalie Delabre tijdens de winterstop blijft nazinderen. Of dat nu een financiële keuze was of niet – zo'n beslissing neem je niet zonder sportieve gevolgen. En als je ze toch neemt, wees daar dan eerlijk over tegenover je achterban. Transparantie is geen zwakte, wel een vorm van respect.

Ook vorig seizoen was er al het vertrek van Juliette Vidal. Al werd haar afwezigheid toen wel knap opgevangen. Maar hoe vaak kan je blijven repareren zonder te funderen?

OH Leuven verdient lof. Ze grepen het momentum, bleven trouw aan hun plan, en leverden als collectief. Het is goed voor de competitie dat de hegemonie doorbroken is. En het is aan Anderlecht om zichzelf opnieuw uit te vinden – met een plan, met visie, en hopelijk opnieuw met iemand als Laura op het veld.

De kroon wankelt, maar valt niet – RSCA’s toekomst tussen verleden en herstel

Zeven jaar op rij regeerden ze. RSCA Women wás het Belgische vrouwenvoetbal – in uitstraling, in palmares, in dominantie. Maar één seizoen zonder leiders als Laura De Neve, zonder aanvallers als Amalie Delabre, en zonder een duidelijk sportief project... en plots voelt paars-wit stuurloos. De vraag is niet of Anderlecht de grootste is. De vraag is: wie zorgt ervoor dat ze dat blijven?

Trainer Farid Goreishvand, die na het vertrek van Dennis Moerman doorgeschoven werd, lijkt eerder een noodoplossing dan een kapitein met kompas. Hij morst met het potentieel dat nog in deze kern zit. Het vertrek van Delabre in de winterstop werd nooit echt opgevangen, en de blessure van De Neve liet het verdedigende fundament wankelen. In die context is het onbegrijpelijk dat iemand als Silke Vanwynsberghe zou stoppen. Als club zou je haar vandaag nog moeten bellen: "Wil je ons door deze storm loodsen?"

Europa wacht. RSCA heeft ervaring in de UWCL-voorrondes, maar met de hervorming in zicht is ook de nieuwe UEFA Women's Europa League een realistisch en misschien zelfs strategisch interessanter alternatief. Daar kunnen speelsters als Wijnants, De Caigny en misschien Vanwynsberghe het Europese DNA doorgeven aan de volgende generatie. Maar dan moet de club ook sportief durven bouwen en communiceren. Groot zijn is niet genoeg. Je moet het elke dag opnieuw bewijzen.

De verdiende beloning – OH Leuven klaar voor Europa

Na acht jaar Anderlecht domineerde, grijpt OH Leuven eindelijk haar moment. De titel is niet gestolen, wel opgebouwd: met geduld, stabiliteit en een herkenbare stijl. In de beslissende match tegen RSCA maakten ze het verschil op inzet, collectief gevoel en een dodelijke efficiëntie. 2-0, zonder discussie.

Maar de echte test begint nu pas. De Super League is één ding; Europees meedoen is een ander verhaal. In de UWCL-kwalificaties ben je al bij de eerste ronde kansloos als je loting tegenzit. Ook voor OHL kan de Women's Europa League dan een zegen zijn: een realistische ingangspoort tot Europees ritme en groei. Maar ook zij zullen hun kern moeten uitbreiden. Een titeljaar put energie. Combineer dat met Europees voetbal, en je hebt minstens twee volwaardige elftallen nodig.

Toch is de basis er. OH Leuven heeft iets opgebouwd dat Anderlecht even kwijt is: een plan. En dat is in Europa minstens even belangrijk als een naam.