Ode aan Hanna Ljungberg (NL)

 

Ode aan Hanna Ljungberg

Er zijn voetballers,
en er zijn kunstenaars.

Meer dan twintig jaar geleden
werd ik gegrepen door een speelster
die de bal beroerde
zoals Mozart de toetsen van een piano.
Hanna Ljungberg.

Het was 2003,
het WK voor vrouwen flitste over het scherm
en daar was ze  snel, gracieus, niet te stoppen.
Op dat moment werd mijn hart
voor altijd verbonden
met het vrouwenvoetbal.

Ik volgde haar naar Umeå,
waar voetbal iets magisch werd,
waar elk doelpunt een verhaal vertelde,
waar ik de eer had haar drie keer te ontmoeten 
momenten die ik koester
als kostbare edelstenen.

Hanna was niet zomaar een speelster.
Ze was een beleving.
Een stem zonder woorden,
een vonk die een vuur deed ontbranden
dat me tot op vandaag voortstuwt,
van de Algarve tot Stockholm,
van stadion tot stadion,
gedreven door de liefde die zij in mij wakker maakte.

Maar nog boven haar talent
stond haar bescheidenheid.
In een wereld vol sterren
straalde Hanna stilletjes.
Haar grootsheid zocht geen aandacht,
haar elegantie vroeg geen applaus.

Ze bleef trouw aan Umeå IK,
leidde de club door haar gouden jaren —
meerdere Zweedse titels,
de UEFA Women’s Cup,
en verdedigers door heel Europa in paniek.
Haar samenwerking met speelsters als Marta
werd legendarisch.

Marta — uit Brazilië,
die nog nooit Europa had gezien —
vond in Hanna een gids,
een beschermengel,
een oudere zus.
Hanna hielp haar thuis te voelen,
hielp haar Marta te worden.
En het bleef niet bij haar.

Lotta Schelin.
Sofia Jakobsson.
En zovelen anderen 
allen danken een stukje van hun weg
aan het pad dat Hanna voor hen baande,
aan het voorbeeld dat zij gaf,
aan de stille kracht die zij uitstraalde.

Ze houdt nog steeds het record
voor meeste doelpunten in één Damallsvenskan-seizoen:
39 doelpunten
een cijfer dat nog steeds fier overeind staat,
een bewijs van haar dodelijke instinct
en ongeëvenaarde gedrevenheid.

En voor Zweden
was ze een baken.
Meer dan 70 doelpunten in ruim 100 interlands,
zilver op het WK van 2003,
haar naam voor altijd verbonden
aan een gouden generatie.

En toch  de eeuwige vraag:
Wat als...?
Wat als blessures haar beste jaren niet hadden afgenomen?
Wat als ze niet zo vroeg had moeten stoppen?

Ik geloof, met heel mijn hart,
dat zij het ontbrekende puzzelstuk was
in de bronzen teams van 2011 en 2013.
De vonk die alles had kunnen samenbrengen.
En toch  zelfs zonder die extra jaren
liet ze een erfenis na waar velen alleen maar van kunnen dromen.

Vandaag zouden clubs vechten voor haar handtekening,
en haar naam zou klinken
in dezelfde adem als Alexia Putellas,
Aitana Bonmatí, en andere wereldsterren.
Want ze was zó goed 
haar tijd vooruit, en onvergetelijk.

Mijn droom is eenvoudig,
maar diep:
haar nog één keer in de ogen kijken,
en zacht zeggen:
tack Hanna, för allt.